فرزانگی پیری

توکای پیری(نام پرنده ای)یک تکه نانی پیدا کرد, آن را برداشت و به پرواز درآمد. پرندگان جوان این را که دیدند,به طرفش پریدند تا نان را از او بگیرند.وقتی توکا متوجه ی حمله دیگر پرندگان به خود شد, نان را به دهان ماری انداخت و با خود فکر کرد: 

وقتی کسی پیر می شود, زندگی را طوری دیگر می بیند: غذایم را از دست دادم ؛اما فردا می توانم تکه نان دیگر پیدا کنم. در حالیکه اگر اصرارمی کردم آن را نگه دارم, وسط آسمان جنگی به پا می شد.پیروز این جنگ منفور می شدو دیگران خود را آماده می کردند که با او بجنگند و نفرت, قلب پرندگان را می انباشت و این وضع می توانست مدت درازی ادامه پیدا کند.

(فرزانگی پیری همین است؛ آگاهی بر این که باید پیروزی های فوری را فدای فتوحات پایدار کرد).

حالا به نظر شما ما باید خود را فدای خوشی ها ی گزرای دنیایی کنیم؟